In de tijd dat ik blog heb laten verstoffen, ben ik de
wondere wereld van internet gaan ontdekken. Zo kwam ik erachter dat naast blogs
er ook youtubekanalen waren. Ik abonneerde me op meerdere kanalen. Eerst
gebruikte ik youtube voor muziek en adoreerde muzikale talenten die met een
colaflesje de meeste mooie covers maakten.
Nu wemelt het, naast de blogs ook van de youtube kanalen
waar met mij vele anderen uren op kunnen verdwalen. Vlogs zijn heuse
realityseries geworden en ik spreek over youtubers als heuse vrienden. “Heb je
gezien wat … gisteren heeft gedaan?” “Ik vind dat … de laatste tijd anders is
geworden.” Alleen is dat eigenlijk wel gezond?
Internet opent een toegankelijke wereld, maar hiervoor
moet je ook iets inleveren. Je privacy. Dit onderwerp interesseert me. Iedereen
heeft er namelijk mee te maken. Hoe veel van jezelf geef je bloot op het een
platform waarin iedereen te vinden is en in hoeverre ben je je ervan bewust dat
je sporen achterlaat? De meeste mensen hebben zichzelf wel eens gegoogeld en
dat googelen wordt eigenlijk al standaard gedaan bij een sollicitatie. Wat is
er over diegene te vinden op internet, hoe presenteert diegene zichzelf. Waardevolle
informatie, informatie van jaren geleden wat je zelf allang vergeten was kan
ook naar boven komen.
In 2011, toen ik mijn blog startte had ik al moeite om
een foto van mijn gezicht op internet te plaatsen. Ik ben internetpreuts, maar
heb dan wel weer een facebook profiel.
Het lijkt me bijvoorbeeld ook tof om filmpjes te maken,
maar om jezelf pratend tegen een camera op internet te zetten is voor mij een
hele stap. Je geeft zoveel van jezelf bloot, mensen zien je op beeld. Ze zien je
gedrag, ze horen je stem, ze zien je emoties of dit gespeeld of echt is, er
wordt wel een beeld geschetst. Op bewegend beeld ben je echter, kom je als
levend wezen over. Dit kan voordelig zijn, mensen kunnen zich makkelijker
identificeren. Al stel je je wel kwetsbaarder op.
Ik beweer niet dat youtubers en bloggers niet nadenken
over wat ze op internet zetten. Ik geloof juist dat ze zich hiervan heel erg
bewust zijn. Misschien ben ik wel zo internetpreuts, omdat ik ook zo ben
opgevoed. Laat niet je e-mailadres achter werd er al ingestampt. Ik voelde me
dan ook zo schuldig toen ik hyves aanmaakte en mijn e-mailadres moest invullen.
Toch heeft dit me niet tegengehouden dat ik een blog ben
gestart die ik nu langzaam weer begin. Hiervoor lever ik ook een stuk in, in
ruil voor een plek om mijn hersenspinsels te delen. Dan krijg je toch wel het
principe ‘Voor wat hoort wat’. Dan kan ik nog zo mezelf willen beschermen in
deze tijd is dat bijna onmogelijk. Tenzij je als een kluizenaar gaat leven in
de bush en dat behoort op dit moment niet tot mijn opties. Daarom zal ik er mee
moeten leven. Ik bestond op internet en besta nog steeds. Geloof je het niet?
Zoek maar.
*Update: Ik heb net deze documentaire over youtube gekeken, waarin de leuke en minder leuke kanten worden uitgelicht. Dit vond ik wel een mooie toevoeging op dit artikel
*Update: Ik heb net deze documentaire over youtube gekeken, waarin de leuke en minder leuke kanten worden uitgelicht. Dit vond ik wel een mooie toevoeging op dit artikel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dankje voor je reactie♥