Ik was nog niet bekend met deze serie, totdat ik het vak
‘werken in een organisatie’ volgde. Het vak klinkt niet heel uitnodigend en ik
interesseerde me ook niet heel erg in de structuur van een organisatie. Met
mijn ambitie om mensen te inspireren en motiveren hoef ik niet te weten hoe je
het beste leiding kan geven. Toch kwamen er wel interessante onderwerpen in de
trainingen naar voren, waar de docente het vak een nieuwe wending gaf. Het vak
kreeg als ondertitel ‘Leren manipuleren’
De ondertitel is niet er sociaal wenselijk. Het woord manipuleren
heeft een nare bijsmaak. Mede door dit vak merk ik hoe makkelijk mensen te
sturen zijn en hoe voorspelbaar wij eigenlijk zijn. Aan het einde van het blok
vroeg de docente wie de serie Lie to me kende. Een enkeling kende deze
misdaadserie. Normaal heb ik niet zoveel met misdaadseries of detectives. Waar
bloed in voor komt, knijp ik gelijk al mijn ogen dicht.
Daarentegen kijk ik de series zoals Sherlock Holmes en
White Collar wel graag. Het brein en het menselijke komen in deze series naar voren.
Zo werd Lie to me ook beschreven. Deze man kon de gezichten van mensen aflezen
en aan de lichaamstaal zien of ze logen of niet. Dit deed hij aan de hand van
micro expressions. Na de eerste aflevering was ik verkocht. Wel vroeg ik me af
of wat er in de serie werd beweerd ook waar was.
Mijn zoektocht naar de waarheid begon en al snel vond ik
een site van een man waarop de hoofdrolspeler was geïnspireerd. De man, genaamd
Paul Ekman, heeft veel onderzoek gedaan in micro expressions. Deze expressies
zijn moeilijk te zien voor mensen die hier niet voor zijn getraind. In de serie
zijn die ook van belang. De producent van de serie heeft een jaar voor het
opnemen ook veel ontmoetingen gehad met Paul Ekman.
Op dezelfde site heeft deze beste man elke aflevering
geanalyseerd en erbij geschreven wat fictie en wat wetenschap is.
Daarom leek het me interessant om hier een paar
beweringen in de serie met jullie te delen. Dit heb ik allemaal gevonden op de site van Paul Ekman.
·
Darwin
voorspelde meer dan honderd jaar geleden dat gezichtsuitdrukking universeel
zijn. Dit heeft Ekman ook onderzocht door inheemse volken op te zoeken. Deze
volken hadden geen contact met de buitenwereld. Het blijkt te kloppen, want de
inwoners gebruikten dezelfde gezichtsuitdrukkingen.
·
Mensen
kijken weg, als ze ergens over nadenken. Ze zoeken naar de juiste woorden
voordat ze die uitspreken. Dit doen ze niet om een leugen verzinnen. Oogcontant
verbreken, als je een leugen vertelt is een mythe. Mensen kijken je juist extra
aan, om te zien of je ze geloofd.
·
‘Ja’
schudden, terwijl je ‘nee’ zegt. Niet opvallend in een gesprek, maar bij
een analyse komt het naar voren. Ekman beweert dit veel gezien te hebben in
zijn onderzoeken.
·
Aan je
wenkbrauwen is af te lezen of je je verdrietig voelt. Als je wenkbrauwen ‘scheef’
gaan staan, geeft dat aan dat je je verdrietig voelt. Hier kan je niks aan
doen, dit gaat vanzelf en is dus aardig betrouwbaar.
Dit is nog maar de analyse aan de hand van de eerste
aflevering. De analyses van de andere afleveringen hebben wat minder
informatie. Wat maakt dat ik over de beweringen die worden gedaan toch wel
twijfel. Al klinkt het allemaal heel logisch voor iemand die hierin niet is
gespecialiseerd. Je ziet ook dat veel van deze lichaamstaal ook blijft
terugkomen. Wat maakt dat ik fanatiek bij elk beeld de kennis probeer terug te
halen. Vaak tevergeefs.
Het vak is voorbij, maar ik heb gelukkig nog heel wat afleveringen te gaan!
Leuk artikel! ;D
BeantwoordenVerwijderen