Column | De wondere wereld van de veertiger |

Ik ben nog lang geen veertig, om precies te zijn ben ik op de helft. Ik bevind mij nog volop in het studentenleven en ben onze wondere planeet nog maar net aan het ontdekken. Op dit moment van mijn leven ben ik vooral aan het leven voor mezelf. Ik heb geen kinderen en hoef niet steeds verantwoording af te leggen aan mijn ouders. Tot laat uitgaan en met een kater bij een afspraak aan komen, daar heb ik bij wijze van spreken alleen mezelf mee. Dat is prima, daar kan ik mee leven.

De meeste mensen om mij heen hebben nog niet de leeftijd van veertig bereikt, met uitzondering van mijn ouders. Ik heb ook niet veel veertigers zien feesten, waarschijnlijk omdat ik zelf aan het feesten ben ergens anders in het land. Het trekt mij ook niet een feestje met allemaal veertigers, wat mij ook vrij logisch lijkt op deze leeftijd.

Al heb ik laatst een kijkje kunnen nemen in de wondere wereld van de veertiger. Mijn zusje en ik werden namelijk gevraagd om te helpen met hapjes en drankjes rondbrengen op een feest waar iemand veertig was geworden.

Gekleed in een zwarte broek, wit shirtje en een blazer werden we aangezien voor mensen van een cateringbedrijf. Dit had er waarschijnlijk ook mee te maken dat wij er niet uitzagen als genodigden in dezelfde leeftijdscategorie.

Verschillende keren werden we ‘meid’ genoemd en er werd door een genodigde haarfijn uitgelegd hoe je bier tapt.

Het was een thema feest, dat gaat dus niet voorbij als je student af bent. Er was een dans area gemaakt. Veel genodigden hadden aangegeven dat ze zin hadden om weer eens te dansen, dus ze hadden geluk.

Naarmate de avond vorderde en de drank rijkelijk vloeide, mensen zelf drank gingen pakken en minder makkelijk aan de kant voor je gingen, verplaatste de menigte zich naar de dansvloer.

De muziek ging harder en mensen kozen zelf nummers uit, alleen aan het technisch inzicht dat nodig is om in spotify een nummer in de wachtlijst te zetten en de manier waarop mensen op de foto gingen was er een kleine generatiekloof te merken.

De muziek kenden wij ook allemaal en mijn zusje maakte zelfs de opmerking ‘Op deze muziek ga ik zelfs uit!'

De genodigden hadden het zichtbaar naar hun zin. Een geruststellend gevoel bekroop me. Het gevoel dat het leven niet over is, als je twintig jaar aan het werk bent, kinderen hebt en de veertig aantikt. Je kunt gewoon nog een themafeest geven, dansen op muziek uit de top veertig (misschien heet het daarom wel top veertig?), alle remmen loslaten en er een prima avond van maken.

Na die avond wakker worden en voelen dat je niet meer zo jong bent, als je was en nog een hele dag met hoofdpijn rondloopt.  Maar ach, je hebt van 21:00 tot 1:30 wel weer even young, wild and free gevoeld.